اندر مذمت «خشونت در قیام مردمی» و اصرار بر گرفتن «حق»

این روزها برای فروکشاندن شعله قیام و خیزش مردم ایران، که البته سرباز ایستادن ندارد، رژیم آخوندی، عوامل و مزدورانش را بسیج کرده است تا هرکدام لااقل برای رضایت ولی امرشان هم که شده، خودی نشان داده و با پفی!! انجام‌وظیفه نمایند. در این وانفسا آش آن‌قدر شور شده که دوره‌گرد سیرک‌های نظام، سیده! مکرمه! محجبه! زهرا سادات میرباقری را که هرازگاهی از اندرونی درآورده و از شهری به شهری از این سیرک به آن سیرک می‌بردند، تا جای دوست و دشمن را نشان دهد، وادار کرده‌اند تا از سر استیصال گوشه چادر به دندان گرفته و قیام‌کنندگان را اندرز داده و به «خشونت پرهیزی» فرابخواند. اعلام یا به عبارتی اعتراف کنند:


«… باید اعلام کنم اعتراضات مردم ایران به گرانی، فساد و بیکاری و مطالبات دیگر بر حق است…» (۱) ولی برای گرفتن «حق» باید کاسه گدایی برداشت، التماس کرد، شاید ولی امر مسلمین جهان که صاحب همه‌چیز امت است، دلش به رحم آید و تفی کف دست صاحب «حق» بگذارد. شاید هم نخواست، چه اشکالی دارد؟ بنابراین اشکال اصلی در اصرار و سماجت برای گرفتن «حق» است هشدار!! هشدار!! که «در این اعتراضات و مطالبات هرگز نباید اجازه داد که فرصت‌طلبان، میوه‌چینان و … به‌ویژه [مجاهدین]، خشونت‌طلب از آن بهره‌برداری کند و این اعتراضات را بر سر ملت بزرگ ایران[اسم مستعار حکومت ننگین آخوندی] خراب کند.» (۲)

این جانوران وحشی که از بدٍ حادثه و فشار قیام، این‌گونه مسالمت‌جو!! و خشونت پرهیز!! شده‌اند ظاهراً دوران طلایی!! امام شقاوت پیشه‌گان را فراموش کرده‌اند که عربده می‌کشیدند، دادگاه یعنی چه؟ نیم کشته‌هایشان را باید تمام‌کش کرد، همان‌جا در کنار خیابان باید گذاشت کنار دیوار و حکم را اجرا کرد… دژخیم علی فلاحیان وزیر اطلاعات پیشین نظام: «…امام همیشه به تأکید می‌گفت… این‌ها حکمشون همیشه اعدامه. اصلاً حکم ولایی ایشون بود چه قبل این جریان ۶۷ و چه بعد» (۳)…بنابراین خانه‌نشینی بی بی، از بی چادری است.