اینستکس
روزنامهٔ حکومتی خراسان در تاریخ ۳بهمن ۹۲در مطلبی نوشته بود: «آن روز که سعدی (علیه الرحمه) این بیت «ترحم بر پلنگ تیز دندان / ستمکاری بود بر گوسفندان» را سرود، شاید نمی‌دانست که روزگاری خواهد آمد که باید این بیت را بدون مصرع دوم خواند. روزی که این تیز دندان وحشی خود نیازمند ترحم میشود و نگاه ملتمسانه چشمانش دل آدمی را آتش می‌زند که گویی تو را به کمک می‌خواند و فریاد می‌زند که مرا از انقراض و نابودی برهانید. می‌غرد نه از سر توحش که از سر التماس برای ماندن»!
